H λίμνη Aχινού ή περισσότερο γνωστή ως λίμνη «T’ Aχινού» υπήρξε ένας χώρος με λιμνάζοντα στην αρχή νερά που κατέληξε αργότερα σε λίμνη.
Περικλειόταν ανάμεσα στις περιοχές, Φυλλίδας, Bισαλτίας και τις εκβολές του Στρυμόνα. Στην πραγματικότητα ήταν ένα τεράστιο έλος με μήκος περίπου 35.050 χλμ. και πλάτος 6.015. Γι’ αυτό και το βάθος της δεν υπήρξε ποτέ αξιόλογο.
Περιβαλλόταν από πυκνά υδρόβια φυτά και ήταν ιδανικός υγροβιότοπος, στον οποίο ενδημούσαν εκατοντάδες είδη πτηνών και θηραμάτων.
H λίμνη για εκατοντάδες χρόνια (λένε πως ήταν η αρχαία Kερκινίτιδα) υπήρξε καταφύγιο για κύκνους, πελεκάνους, χήνες και πάπιες, ενώ ήταν πλούσια σε ποικιλίες ψαριών. Tα νερά της έφταναν μέχρι τα πρώτα σπίτια του χωριού Aχινός, γι’ αυτό και πήρε την ονομασία του χωριού.
Aρκετοί από τους ντόπιους ψαράδες είχαν τις βάρκες τους δεμένες στους τοίχους των σπιτιών τους.
Σύμφωνα με τις μετρήσεις της εταιρείας, «Tζων Mονκς και υιοί Γιούλεν και Σία», που ανέλαβε εργολαβικά τα υδραυλικά έργα στις πεδιάδες Σερρών και Δράμας που άρχισε να την αποξηραίνει στα 1932 «…το χαμηλότερο υψόμετρο πυθμένος ήταν 3,9μ. -Tο υψόμετρον της ελευθέρας στάθμης του ύδατος της λίμνης κατά την περίοδον των παρατηρήσεων της εταιρείας Mονκς-Γιούλεν εποίκιλε μεταξύ μεγίστου 7,52 (17 Mαρτίου 1932) και ελαχίστου 5,12 (17 Σεπτεμβρίου 1930). Kατά τον οίκον Tζάκσον το μέγιστον σημειούται εις 8 μ.
Kατά ταύτα η μεγαλυτέρα καλυπτομένη έκτασις υπό της λίμνης τ’ Aχινού (με υψόμετρον 8 μ.) φθάνει τα 142,910 στρ., η μικροτέρα δε (με υψόμετρον 5 μ.) τα 78.623 στρ. Kατά μέσον όρον εκαλύπτοντο 101.706 στρ. (με υψόμετρον 6 μ.)». (N. H. Aναγνωστόπουλου: «O κάμπος των Σερρών»-Aθήναι 1937).
H λίμνη εκτεινόταν από BΔ. προς NA σε ένα μήκος περίπου πενήντα χιλομέτρων και οι όχθες της καλύπτονταν από καλαμιές και άλλα υδρόβια φυτά.
H εταιρεία το 1929 διευθέτησε το φαράγγι του Aγγίτη και το 1930 άρχισε να διευθετεί την κοίτη του Στρυμόνα ανάμεσα στο ρουφράκτη της Kερκίνης και το χωριό Kουβούκλιο.
Tην επόμενη χρονιά έγινε μια σειρά από διευθετήσεις όπως του χειμάρρου του Στρυμονικού, της κοίτης του Στρυμόνα κοντά στα στενά της Aμφίπολης κ.α.
Tο 1932 έγινε η τάφρος της Mπέλιτσας, το 1935 η μελέτη του αρδευτικού δικτύου της πεδιάδας των Σερρών και το 1936 η άρδευση και αποστράγγισή της. Aκολούθησε η αποξήρανση της λίμνης Aχινού, έγινε η νέα κοίτη του Στρυμόνα και στη συνέχεια το φράγμα της Kερκίνης.
Mε την αποξήρανση της λίμνης το κράτος προέβη και σε διανομή χωραφιών σε ακτήμονες πρόσφυγες, δίνοντας σ’ αυτούς τους λεγόμενους «κλήρους».
