Εβδομαδιαία Εφημερίδα Π.Ε.Σερρών
Χαρακτηριστικό φαινόμενο στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού συνιστά και η διαφοροποίηση της στάσης μιας κοινωνίας διαχρονικά απέναντι στο ίδιο ζήτημα. Το κάθε ζήτημα παραμένει το ίδιο μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Τα χρόνια όμως, οι αντιλήψεις, αλλάζουν, οπότε νομοτελειακά αλλάζει και ο τρόπος που οι άνθρωποι προσεγγίζουν το εν λόγω ζήτημα.
"ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΡΝΑΣ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ"
Η απάντηση στην σκοτεινιά της κρίσης. Όπου και να γυρίσω η Ελλάδα πληγωμένη. Η μικρή Ελλάδα, η κοντινή μας, γύρω μας Ελλάδα. Η πληγωμένη χώρα πληγώνει και τους ανθρώπους της. Σκυθρωποί, συννεφιασμένα πρόσωπα, σαν να βαραίνει πάνω τους η σκιά της αγωνίας και του προβληματισμού. Ακόμα κι εκείνη η τυπική απάντηση στο φιλικό ερώτημα «τι γίνεται;», υπονομεύεται απ’ την μελαγχολία της αβεβαιότητας: ποιος απαντάει πια «μια χαρά!» δίχως να το διπλοσκεφτεί;
"«ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΟΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ»"
Ένα κείμενο του Νίκου Κοτζιά. «Θα μας τρελάνουν όλοι με τις παραβιάσεις που κάνουν στις συνθήκες, στους νόμους, στην ηθική, στον πολιτικό πολιτισμό μας στην ίδια τη μνήμη. Διαπλοκή, ξένοι, υπουργοί, παίζουν πάνω στην πλάτη των εργαζομένων και της χώρας. Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώνει.
"«ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΚΟΝΤΡΑ ΣΕ ΥΠΟΤΕΛΕΙΣ ΤΩΝ ΜΕΡΚΟΖΙ»"
3 Σεπτεμβρίου του 1955. Η σύζυγος του Τούρκου προξένου στη Θεσσαλονίκη καλεί έναν φωτογράφο για να απαθανατίσει το Προξενείο – σαν ενθύμιο – καθώς την επόμενη μέρα θα επέστρεφε στην πατρίδα της.
"ΤΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ: Το τέλος των Ρωμιών της Πόλης"
Παραλειπόμενα από τη συνάντηση των αποφοίτων 1991 του Γενικού Λυκείου Νιγρίτας.
"«ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΚΑΛΗ ΓΕΝΙΑ…»"
Ένα κείμενο του Βασίλη Αγγελικόπουλου (ο τίτλος δικός μου) «Επιστρέφοντας από τις ιουλιανές διακοπές μου • (πάντα Ιούλιο, εδώ και χρόνια πια· απέσβετο γαρ και λάλον κύμα στις αυγουστιάτικες παραλίες που ήταν κάποτε…) • το αεροδρόμιο ήταν άδειο από ταξί • και το σπίτι άδειο από τρόφιμα. • Κι εγώ σαν «άδειος» • -λες κι είχα
"ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ…"
«Για το μόνο που ανησυχούσε ήταν να «μη μας πάρουν τη χαρά μας. Δεν πειράζει, και με λίγα θα ζήσουμε. Αλλά τη χαρά μας…». Έλεγε και ξανάλεγε σαν να μονολογούσε. Καθόταν στη διπλανή θέση του αεροπλάνου, και στη διάρκεια του τρίωρου ταξιδιού, αφηγήθηκε τη ζωή της με έναν τρόπο συναρπαστικά απλό και αφοπλιστικά ειλικρινή.
"«ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΧΑΡΑ ΜΑΣ»"
Κατά καιρούς έχουμε «παινέψει» από αυτή εδώ τη στήλη το ανυπέρβλητο επίπεδο πολιτισμού που χαρακτηρίζει τον Νιγριτινό: δίχως ανούσιες γενικεύσεις, καθημερινά συναντάμε σ’ αυτόν τον μικρό τόπο που μας έλαχε να ζούμε, συμπεριφορές – αδιάψευστα τεκμήρια του θρυλικού πλέον νιγριτινού ήθους.
"ΣΑΝ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ: Ανθρώπινες συμπεριφορές εξαιρετικής ποιότητας."
