Τι σχέση άραγε μπορεί να έχει ένα παγκάκι με την υγεία;
Ολοι μας κάποια στιγμή της ζωής μας ψάξαμε να βρούμε ένα παγκάκι, ένα παγκάκι κατάλληλο για εμάς κι αν είχαμε επιλογές το διαλέγαμε, δεν θέλω να καθίσω σε αυτό είναι παλιό και άχρωμο, αυτό πάλι είναι από τσιμέντο ή μάρμαρο ή σίδερο και είναι παγωμένο, θέλω κάτι πιο ζεστό, να έχει λίγο χρώμα, θέλω να καθίσουμε εδώ να μιλήσουμε αγναντεύοντας το ηλιοβασίλεμα.
Σήμερα προτιμώ να καθίσω εδώ σε αυτό το παγκάκι που μου μοιάζει όμορφο για να αφεθώ στο υπερπέραν (ό,τι υπάρχει πέρα από τον θάνατο).
Βγήκα να περπατήσω σήμερα αλλά στη μέση του δρόμου κάθισα σε ένα παγκάκι και χωρίς να καταλάβω άρχισα να μιλώ μαζί του, γνώριζα ότι θα με ακούει χωρίς να με κρίνει, ένιωσα ελεύθερη και έκλαψα, μου έφυγε το βάρος που είχα και αφού το ευχαρίστησα για τη φιλοξενία του γύρισα ανάλαφρη στο σπίτι μου, μοιράστηκα το πρόβλημα μου με έναν φίλο που εκτός του ότι με άκουσε με προσοχή χωρίς να με διακόψει, είμαι σίγουρη πως δεν θα μαρτυρήσει τα μυστικά μου.
Ερχονται γιορτές, σκέπτομαι που μπορώ να πάω να περάσω τις Αγιες ημέρες, ξαφνικά ναι, ναι θυμήθηκα που θα πάω, θα πάω σε εκείνο το παγκάκι που τις πέρασα και πέρυσι, ήταν ωραία θα πάρω τον αγαπημένο μου πασατέμπο, θα αγναντεύω και θα αφήσω ελεύθερες τις σκέψεις μου να πάνε κι αυτές όπου θέλουν εγώ θα απολαύσω το βουνό, τη θάλασσα θα χαίρομαι με τους περαστικούς, τα πουλιά, τη φύση και πριν φύγω θα βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Θυμήσου, κάθε αποχωρισμός πονάει…
Έχασα τον/την αγαπημένη μου ( χωρισμός ή θάνατος), δεν θέλω ούτε να ακούω ούτε να βλέπω κανέναν, ααααα θυμήθηκα θα πάω να περάσω λίγες ώρες σε εκείνο το παγκάκι που καθόμασταν μαζί και μοιραζόμασταν χαρές και λύπες, συζητούσαμε τους προβληματισμούς μας και βρίσκαμε λύσεις στα αδιέξοδα μας.
Χθες βγήκα να κάνω την καθιερωμένη βόλτα στην τάδε περιοχή αλλά, δεν ξέρω γιατί, έψαχνα να βρω ένα παγκάκι που να μην κάθεται άλλος και να μοιάζει με το αγαπημένο μου, ήθελα να είμαι μόνη.
Φίλη συναντά φίλη της, γεια σου τι κάνεις πως περνάς με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρο μας; Αχ τι να σου πω, βρήκα ένα παγκάκι στο τάδε μέρος και κάθε απόγευμα μαζευόμαστε από διάφορες περιοχές άτομα της ηλικίας μας και συζητάμε ανταλλάσσουμε σκέψεις και ίσως να μη λύνονται προβλήματα αλλά εμείς φεύγουμε ανάλαφρες, την ψυχοθεραπεία μας την κάνουμε!!!
Καλοκαίρι έρχεται και βγήκα για ψώνια, είχα λίγα χρήματα και ήμουν αγχωμένη τι να πάρω για τον κάθε έναν χωριστά, έτσι ώστε να ευχαριστηθούν όλα τα μέλη της οικογένειας μου. Το άγχος άρχισε να αυξάνεται ένιωθα ότι σε λίγο θα με πιάσει πανικός ξαφνικά στο δεξιό άνοιγμα, μια μικρή πλατειούλα με παγκάκια, ‘’ δεν κάθομαι σε ένα παγκάκι να δω τι θα κάνω;’’ Κάθομαι και με το που σηκώνω το βλέμμα μου στο απέναντι παγκάκι ένας άστεγος ξαπλωμένος με μια παλιά κουβέρτα να τον σκεπάζει, η απάντηση μου ήρθε, θα πάρω κάτι που θα είναι χρήσιμο για όλους, μόλις πρόλαβα μια κρίση πανικού !!!
Πάντα ένα παγκάκι είναι κάπου εκεί… και μας περιμένει να μας φιλοξενήσει, κάνει και αυτό τις βάρδιες του…
Το χάραμα βρίσκει τα χαμένα όνειρα των νέων και όχι μόνο…. Άλλοτε νεκρά, άλλοτε στον αγοραίο έρωτα και άλλοτε βουτηγμένα στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά. Επόμενη βάρδια, φιλοξενεί ανθρώπους που με υπομονή περιμένει το επόμενο λεωφορείο να τους μεταφέρει στη δουλειά τους με την αγωνία και το φόβο της απόλυσης ζωγραφισμένο στα πρόσωπα τους. Την σκυτάλη την παίρνουν οι νέοι που πάνε στο σχολείο μόνο που αυτοί κάθονται στη ράχη του κι αυτό εκνευρίζει τους περαστικούς αλλά εκνευρίζει και το παγκάκι.
Σιγά – σιγά αρχίζουν και ξεπροβάλλουν οι ηλικιωμένοι με τα εγγόνια τους, να καθίσουν σε ένα παγκάκι που θα το διαλέξει το εγγόνι και εκείνοι με τρεμάμενη φωνή και βουρκωμένοι από τις αναμνήσεις αρχίζουν να λένε το παραμύθι τους.
Ναι, έχει απεργία σήμερα πως θα πάω στη δουλειά (αν έχω) ή στο νοσοκομείο ή πως θα γυρίσω σπίτι; ΔΕΝ υπάρχουν χρήματα για ταξί αλλά ευτυχώς υπάρχει εκείνο το παγκάκι, το καημένο τι ακούει κάθε φορά; Ότι δεν μπορούμε να πούμε σε αυτούς που μας στερούν τα ΜΜΜ ή την ελευθερία μας ή το δικαίωμα για δουλειά τα λέμε στο παγκάκι… είτε με λόγια είτε με γράμματα χαραγμένα επάνω του είτε με μουτζούρες είτε με καταστροφή!!
Την ώρα του ηλιοβασιλέματος φιλοξενεί ζευγάρια που νιώθουν ή βιώνουν να χάνονται τα όνειρα τους, να βασιλεύουν οι ελπίδες τους και να αναρωτιούνται που πως και τι είναι αυτό που θα κρατήσει τις ελπίδες τους; Φιλοξενεί ενήλικες και ηλικιωμένους που βγήκαν για να περπατήσουν να ξεχαστούν λιγάκι, να συζητήσουν, ως συνήθως περί υγείας, (πονώ εδώ πονώ εκεί, όχι εγώ πήγα σε αυτόν τον γιατρό και μου έδωσε αυτά τα φάρμακα να τα πάρεις κι εσύ, ευτυχώς στο γιατρό που πήγα μου άλλαξε τη θεραπεία που με έδωσε ο προηγούμενος και τώρα είμαι καλύτερα, γιατί να πληρώνω 1 ευρώ εγώ που παίρνω αυτή τη σύνταξη; και κάποια στιγμή θυμούνται ότι πρέπει να ξαποστάσουν από τις σκέψεις που τους τυραννούν, να ανταλλάξουν προβληματισμούς (πνευματικές ανησυχίες) για να παραδοθούν ευκολότερα στον Μορφέα.!!!
Μόλις φύγει ο ήλιος για να κοιμηθεί τότε κάποιοι άνθρωποι αναζητούν παγκάκι για να κοιμηθούν και αυτοί. Στη σημερινή εποχή δεν είναι λίγες οι φορές που γίνεται μάχη για να κερδίσει ένα άτομο ένα παγκάκι ή έστω να το μοιραστεί με κάποιον συνάνθρωπο του.
Καλοκαίρι, δεν υπάρχει δουλειά δεν υπάρχουν χρήματα για διακοπές υπάρχουν όμως κάποια παγκάκια μισοφαγωμένα από τη αλμύρα της θάλασσας που μας περιμένουν, είναι έτοιμα να αφουγκραστούν τις σκέψεις και την ψυχή μας, να χαλαρώσουν το κορμί μας. Είναι έτοιμα να δεχτούν με καλοσύνη τους τσακωμούς, τις παρεξηγήσεις και τις συμφιλιώσεις μας. Ναι περιμένει χωρίς μιζέρια & κακομοιριά να ακούσει από τους νέους το « σε αγαπώ» και να τους πει κι αυτό με τη σειρά του «χωρίς αγάπη είστε θάλασσα χωρίς τα ψάρια», « είστε πεθαμένοι χωρίς να είστε νεκροί».
Η ψυχική υγεία (για μια ακόμη φορά θα σας θυμίσω) εξαρτάται από το τι σκεπτόμαστε και το τι αισθανόμαστε.
Θα σας περιγράψω μια προσωπική μου εμπειρία, αυτό που για αρκετά χρόνια με βοήθησε και συνεχίζει να με βοηθά. Στο πεζοδρόμιο ενός μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας, βλέπε εικόνα, σε έναν πολυσύχναστο δρόμο στην οδό Μαρασλή είναι ένας ηλικιωμένος που ζει στο παγκάκι, αυτό είναι το δικό του σπίτι. Όπως το βλέπετε τώρα καθαρό και ταχτοποιημένο έτσι είναι κάθε φορά που θα περάσω από εκεί, στα πόδια του έχει μια πετσέτα τυλιγμένη για να μην κρυώνουν και ΠΟΤΕ δεν άπλωσε χέρι ούτε ΠΟΤΕ μίλησε για να ζητήσει βοήθεια. Στη σκέψη τι θα μπορούσα να δώσω σε αυτό το άτομο, μόνο δυο λέξεις μου ερχόταν στο μυαλό μου: Σεβασμός & αγάπη.
Ο άνθρωπος αυτός γράφει την δική του ιστορία που αύριο θα τη διηγείται αυτό το παγκάκι όχι μόνο σε αυτούς που θα καθίσουν αλλά και στους περαστικούς. Εχει δύναμη ψυχής για όλους αυτούς που βρίσκονται μέσα στο νοσοκομείο!!!
Το άτομο αυτό έχει διώξει από το νου και την ψυχή του,
1ον Την αδυναμία να βρεθεί μια λύση σε μια κατάσταση
2ον Τη ζήλια
3ον Την κάθετη άρνηση, το να είναι απόλυτος σε κάτι.
4ον Να είναι ακλόνητος στις πεποιθήσεις του, στις αντιλήψεις του
5ον Την επιθετικότητα
6ον Το να είναι αγενής ή προσβλητικός
7ον Την απληστία
8ον Την έλλειψη ηθικών αρχών
9ον Το να ανακατεύει τους ανθρώπους
10ον Το άγχος
Δηλαδή ΟΛΑ όσα μας αρρωσταίνουν.!!!
Νέοι & Νέες, σε ένα παγκάκι μπορείτε να μιλάτε για τη ζωή σας και να την κινηματογραφήσετε. Σκηνοθετήστε άλλες διαδρομές, δρομολογήστε εσείς τις εξελίξεις και αλλάξτε το τέλος, το παγκάκι ξέρει να συγχωρεί, να δείχνει επιείκεια, να κατανοεί και να συμπάσχει μαζί σας!!!
Το φως της ζωής σβήνει όταν τελειώσει η αγάπη!!!
Στεργιανή Παπλιάκα
Νοσηλεύτρια – Εκπαιδευτικός