Γράφει ο :Βασίλης Δημ.
Κομητούδης
«Πως μπλέκουν λέω οι ιστορίες και των ανθρώπων οι τροχιές!»
Μια φουρνιά αποφοίτων αποχαιρετούσαν το 1990 τον σχολικό τους βίο αποθησαυρίζοντας εικόνες, ιστορίες, χαμόγελα, φιλίες, δάκρυα! Μπορεί να «σκονίστηκαν» αλλά υπήρξαν και στιγμές που ανακλήθηκαν από την λήθη, διατηρώντας την ίδια «φρεσκάδα» και συναισθηματική επίδραση.
Αν μπορούσαμε να παρακολουθήσουμε τη διαδρομή που διέγραψε ο καθένας από εμάς τα τελευταία 30 χρόνια θα αντικρίζαμε ένα δαιδαλώδες «κουβάρι» από διαφορετικές πορείες, διαφορετικών ανθρώπων.
Συνεχίζουμε, όμως, να κουβαλάμε μέσα μας το δικό μας κομμάτι από το 3ο Λύκειο του 1990.
Σε βραδιές όπως αυτή της περασμένης Παρασκευής 3 Ιουλίου 2020 τα κομμάτια ενώνονται και σχηματοποιείται το «παζλ» της ιστορίας που γράφηκε πριν από 30 χρόνια!
Δεν χρειάζεται προσπάθεια. Η διαδικασία είναι αυτοματοποιημένη. Ο λόγος απλός… Συμμετέχουν πρόσωπα από τα χρόνια της αθωότητας! Φυσικά κουβαλάμε, πλέον, το βαρύ φορτίο της καθημερινότητας, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον καθένα. Το βράδυ εκείνο, όμως, το αποθέσαμε έξω από το «Άρωμα αυλής». Χαλαροί κι ευδιάθετοι ανακαλέσαμε το παιδί που πάντα κρύβουμε μέσα μας!
Τελικά, ναι…. Μένουμε πάντα παιδιά!
Η μαγική φωνή της Βίκυς Βογιατζόγλου μας ταξίδεψε στο χρόνο με ακούσματα της νιότης μας! Το περιβάλλον ιδανικό για τον σκοπό. Όλα έγιναν τόσο φυσιολογικά. Τα «κομμάτια» κουμπώσανε αρμονικά και οι δεσμοί επικαιροποιήθηκαν!
Χορέψαμε και πάλι στους ρυθμούς που διασκεδάζαμε το 1990. Τραγουδήσαμε (μάλιστα ορισμένοι απρόσμενα καλά!). Γελάσαμε. Όλα σε υπερθετικό βαθμό.
Φύγαμε γεμάτοι! Φορτώσαμε τη μνήμη με νέες εικόνες!
Το «παζλ» εμπλουτίσθηκε με νέα κομμάτια!
Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά που διοργάνωσαν τη βραδιά και στην καθηγήτριά μας την κ. Μαρία Ταραβάνη που μας τίμησε με την παρουσία της.
Να είμαστε όλοι γεροί να ενώσουμε και πάλι τα κομμάτια του ξεχωριστού «παζλ».
Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες προσκλήσεις. Το θέμα είναι να αφήσεις την καρδιά σου να ακούσει το κάλεσμα!
Βασίλης Δημ.
Κομητούδης