Συναντήθηκαν μετά από 30 χρόνια
“Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την την Αλεξάνδρεια που χάνεις”. Χάσαμε από τότε πολλές Αλεξάνδρειες. Βρήκαμε πολλές άλλες που, όταν έφτασε η ώρα, τις αποχαιρετήσαμε κι αυτές…
Σημαδεμένοι από γεγονότα, πλούσιοι σε εμπειρίες ζωής, σμίξαμε και πάλι εκεί, στα ίδια μέρη, στις ίδιες τάξεις και θρανία. Εκεί από όπου πριν τριάντα χρόνια ξεκινούσαμε με τα μάτια και τις καρδιές μας ορθάνοιχτες στη ζωή. Χαρά και μόνο χαρά!!! Για μια ολόκληρη μέρα κάναμε πέρα την όποια καθημερινότητα, τα όποια προβλήματα και γίναμε πάλι παιδιά. Οι καρδιές όλων άνοιξαν και οι εφηβικές μνήμες κατέκλυσαν τις σκέψεις μας. Πειράγματα, παρατσούκλια, αγκαλιές, φιλιά, επιφωνήματα… Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Εκείνη τη μέρα ήμαστε ένα και ήμαστε χαρούμενοι!
Ναι, ήμαστε όλοι εκεί, εκείνο το Σάββατο της 21ης Απριλίου του 2012. Σε μιά ατμόσφαιρα έντονα φορτισμένη από συγκίνηση και νοσταλγία… Σκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, τρέξαμε στο κάλεσμα του Νίκου και της Φανής, στους οποίους και αξίζουν πολλά μπράβο για την άψογη διοργάνωση! Μαζί μας ήταν και όσοι δεν μπόρεσαν να έρθουν για τον δικό του λόγο ο καθένας. Ελπίζουμε ότι θα έρθουν την επόμενη φορά… Μαζί μας και όσοι ποτέ πια δεν θα είναι εδώ. Τον Τάκη, τον Σάκη, την Αθηνά, τον Βαγγέλη, την Κατερίνα και τον Πασχάλη, τους κουβαλάμε πάντα στις καρδιές μας… Ζεστή και γλυκειά παρουσία οι καθηγητές μας: ο αιδεσιμολογιώτατος π. Παύλος Κοσατζής, η κ. Αλεξάνδρα Χαμπέζου, η κ. Κατερίνα Μορτοπούλου, η κ. Ηλέκτρα και ο κ. Λεωνίδας Μηλιώνης, ο κ. Παύλος Χορταριάς, ο κ. Γιώργος Μιχαηλίδης, η κ. Χρύσα Δαλακούρα και η κ. Σία Βάκουλη. Θα είμαστε για πάντα ευγνώμονες για ό,τι μας δώσανε. Και χρωστάμε πολλά… Θα ήταν παράλειψη να μην ευχαριστήσουμε τον διευθυντή, όπως και την υποδιευθύντρια του Γυμνασίου Νιγρίτας για την παραχώρηση των χώρων του Γυμνασίου, χωρίς την οποία δεν θα ήταν δυνατό να πραγματοποιηθεί η συναντησή μας στις σχολικές μας αίθουσες. Ευχαριστίες επίσης στο κατάστημα FOTOMANIA για την αποτύπωση των στιγμών μας στο φωτογραφικό φακό! Τέλος το μεγάλο ευχαριστώ ανήκει σε όλους εμάς, που κάνοντας πολλά , λίγα ή καθόλου χιλιόμετρα, αφήνοντας οικογένειες, εργασίες και υποχρεώσεις, ήρθαμε, χαρήκαμε και φύγαμε με την υπόσχεση την άλλη φορά να είμαστε όλοι παρόντες!
Τρεις μέρες αργότερα στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, η Φωτεινή κι εγώ, ετοιμαζόμασταν να επιβιβαστούμε στα αεροπλάνα που θα μας μετέφεραν στις άλλες πατριδες μας, τις πολύ φιλόξενες, αλλά ξένες… ” Κι αυτό που θα μου μείνει, Ρία, θα είναι το “μήλο μου κόκκινο” με τη Μορτοπούλου να σέρνει το χορό και να ακολουθούμε όλοι μα όλοι…” Αυτές ήταν οι τελευταίες μας κουβέντες. Τι άλλο; Οι στιγμές γέμισαν με φως… λάμπουν μες στο χρόνο…
Βιέννη, 29.04.2012
Ελευθερία
Παπαιωάννου – Πραβίτα